کوک کن ساعت خویش....

کوک کن ساعتِ خویش !

 اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر

 دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

  کوک کن ساعتِ خویش !

 که مـؤذن، شبِ پیـش

 دسته گل داده به آب

 و در آغوش سحر رفته به خواب

 کوک کن ساعتِ خویش !

 شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

 که سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

 دیر برمی خیزند

 کوک کن ساعتِ خویش !

 که سحرگاه کسی

 بقچه در زیر بغل، راهیِ حمّامی نیست

 که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او

 برخیزی

 کوک کن ساعتِ خویش !

 رفتگر مُرده و این کوچه دگر

 خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

 کوک کن ساعتِ خویش !

 ماکیان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

 خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

 کوک کن ساعتِ خویش !

 که در این شهر، دگر مستی نیست

 که تو وقتِ سحر، آنگاه که از میکده برمی

گردد

 از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

 کوک کن ساعتِ خویش !

 اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،

و در این شهر سحرخیزی نیست.

 

شجاعت یعنی چه؟؟؟


در یکی از دبیرستان های تهران هنگام برگزاری امتحانات سال ششم دبیرستان به عنوان موضوع انشا این مطلب داده شد که ''شجاعت یعنی چه؟'' محصلی در قبال این موضوع فقط نوشته بود : ''شجاعت یعنی این'' و برگه ی خود را سفید به ممتحن تحویل داده بود و رفته بود ! اما برگه ی آن جوان دست به دست دبیران گشته بود و همه به اتفاق و بدون ...استثنا به ورقه سفید او نمره 20 دادند. فکر میکنید اون دانش آموز چه کسی می تونست باشه؟ . . . . . . . . دکتر شریعتی


یادواره

بارها  گفته ام  و  بار دگر  میگویم                 که من دل شده این ره نه به خود می پویم    

در پس  آینه  طوطی  صفتم  داشته اند          آن چه  استاد  ازل  گفت  بگو  می گویم

من اگر خارم و گر گل چمن ارایی هست        که از آن دست که او می کشدم می رویم     

دوستان عیب من عاشق بی دل   مکنید         گوهری دارم  و  صاحب نظری  می جویم    

گرچه با دلغ ملمع می گلگون عیب است        مکنم  عیب کز او  رنگ  و  ریا  می شویم  

خنده و گریه ی عشاق ز جایی دگر است       می سرایم  به  شب  و  وقت  می  مویم   

                                        

                                          حافظم  گفت  که  خاک  در  میخانه  مبوی 

                                           گو مکن عیب که من مشک ختن می بویم