شما بگید...!

دیشب بعد قرن واندی وقتی رفتم از اینترنت درب و داغون خوابگاه بهره ای ببرم،  بچه های ترم 1 رو دیدم که با ذوق ریخته بودن سر یه سیستمو جنجالی راه انداخته بودن سر وب کلاسی شون و کلا اتاقو گذاشته بودن رو سرشون.

یاد خودمون افتادم اون اول اولا... ما هم کم و بیش همینطور بودیم البته نه به شدت ترمکای الان...  

ولی حالا.... احتمالا درس دارن دیگه...

بگذریم... 

میخواستم راجع به پست الانم بگم :  

چیزی که باعث شد این پستو بذارم خواهرم بود که با نوشتن یه متن از من باعث شد یکم دلم از خودم بگیره... اون متنو پایین گذاشتم.

حالا !

اگه حوصلشو دارید مرحمت کنید عرض کنید که  

تا حالا بقیه بهتون گفتن که چطور آدمی هستین؟!  

(گرچه میدونم که دیگه دوستان لطف سابقو ندارن من جمله خود بنده ) بهر حال با کامنتاتون خوشحالمون میکنید

اما متن آبجی جون گلم، ببخش اگه ناراحتت میکنم بعضی وقتا....  

: 

چه قدر بی احساس است .

و چه قدر ذوق کردن های کودکانه ام را ساده می انگارد .

نمی داند وقتی او را می بینم ، پر از حرفم !

نمی داند وقتی می بینمش ، پر از حسم !

نمی داند چه قدر دوستش دارم ...!

هرازگاهی لا به لای حرف هایم "هیس!" می گوید .

اما باز هم دوستش دارم .

من به او خیره می شوم ، اما خودش نمی داند .

نمی دانم تا کی باید صبر کنم تا احساساتی شدنش را هم ببینم ؟

نمی دانم !

شاید او اصلا چیزی از احساس نمی داند ... بر خلاف من !

شاید هم می داند ... باز هم نمی دانم !

چه قدر خودخواه است !

اما باز هم دوستش دارم .

تا کنون چه قدر برایش نوشته ام !!!

اما او ...

فکر می کنم هنوز هم مرا کودکی خرد می انگارد .

اما باز هم دوستش دارم .

با چهره ای اخم آلود با خودش حرف می زند .

همیشه به او می گویم اخم به صورتش نمی آید ... می گویم اخم نکند ؛ اما اعتنایی نمی کند .

فکر میکنم سخنانم بی اهمیت ترین چیزهاییست که در زندگی اش وجود دارد .

می گوید علایقمان به هم نمی خورد  ... برای همین حوصله هم نشینی با من را ندارد .

اوقاتی که در کنارش هستم ، ترجیح می دهم سکوت کنم ، اما توانش را ندارم !

چون وقتی او را می بینم ، پر از حرفم !

وقتی می بینمش ، پر از حسم !

نمی داند چه قدر دوستش دارم ...!